Giriş
Aile hekimliği sistemi, Türkiye’de 2005 yılında pilot illerde uygulanmaya başlanmış ve 2010 yılı itibarıyla ülke genelinde yaygınlaştırılmıştır. Bu sistemin hukuki dayanağını Aile Hekimliği Uygulama Yönetmeliği oluşturur. Yönetmelik, bireylerin sağlık hizmetlerine daha kolay, sürekli ve bütüncül bir yaklaşımla ulaşabilmesini hedefler.
Aile Hekimliği Sisteminin Temelleri
Yönetmeliğe göre her birey bir aile hekimine kayıtlıdır ve bu hekim, kişinin:
-
Koruyucu sağlık hizmetlerini sunar
-
Hastalıkların erken tanısını yapar
-
Kronik hastalıkları izler ve yönlendirir
-
Gerektiğinde üst sağlık kuruluşlarına sevk eder
Bu yapı sayesinde bireylerin sağlık geçmişi düzenli takip edilebilir hâle gelmiş, hastanelerdeki yoğunluk önemli ölçüde azalmıştır.
Yönetmeliğin Vatandaşlara Sağladığı Avantajlar
Aile Hekimliği Uygulama Yönetmeliği ile:
-
Her vatandaş doğrudan bir hekime ulaşabilme hakkına sahiptir.
-
Hekim değişikliği yılda birkaç kez serbestçe yapılabilir.
-
Gereksiz tetkik ve sevkler azaltılarak maliyetler düşürülür.
-
Aile sağlığı merkezleri aracılığıyla toplum temelli hizmet sunumu sağlanır.
Uygulamadaki Sorunlar ve Gelişim Alanları
Yönetmeliğin uygulanmasında bazı sorunlarla karşılaşılmaktadır. Aile hekimlerinin hasta yükünün fazla olması, bazı bölgelerde sağlık merkezlerine ulaşım zorlukları ve halkın aile hekimliği sistemine tam olarak hâkim olmaması bu alanlarda iyileştirme ihtiyacını ortaya koymaktadır.
Sonuç
Aile Hekimliği Uygulama Yönetmeliği, kişiye özel sağlık hizmetlerinin yaygınlaşmasını sağlayan önemli bir düzenlemedir. Sistemin daha etkin işlemesi için halkın bilgilendirilmesi ve sağlık çalışanlarının desteklenmesi büyük önem taşımaktadır.